Κάποιες συνήθειες δεν αλλάζουν ποτέ σκέφτηκα καθώς σε κρατούσα απ’ το χέρι περπατώντας προς τον μόλο. Εκεί που πάντα πηγαίναμε για να δούμε τον ήλιο να δύει, να βλέπουμε την φωτιά του να σβήνει στον ορίζοντα. Ήταν η συνήθεια μας, η αγαπημένη μας έξοδος.

«θέλω να βλέπουμε κάθε ηλιοβασίλεμα μαζί, γίνεται;» της είπα κοιτώντας την στα μάτια.
«Δεν σου υπόσχομαι πως θα βλέπουμε κάθε ηλιοβασίλεμα μαζί, αλλά μπορώ να σου πω με σιγουριά πως θα δούμε όσα περισσότερα μπορούμε» μου είπε και μου χαμογέλασε.
«Γιατί να μην μπορέσουμε να δούμε όλα τα ηλιοβασιλέματα μαζί;»
«Θα έχουμε τις δουλειές μας, δεν θα μπορούμε κάθε απόγευμα να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα, θα αλλάξει η ζωή μας δεν θα είναι πάντα η ίδια με τώρα».
«Εύχομαι να κρατήσει αυτή η στιγμή για πάντα τότε».
«Θα κρατηθεί σίγουρα ως ανάμνηση μέσα στο μυαλό μας, κι όταν έρθει εκείνη η στιγμή που δεν θα μπορούμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα θα σκεφτόμαστε αυτήν ακριβώς την στιγμή, θα αναπολούμε τις αναμνησεις μας γιατί είναι ό,τι πιο πολυτιμότερο έχουμε στην ζωή μας».
«Φοβάμαι για το μέλλον».
«Όσο έχεις εμένα να μην φοβάσαι για τίποτα, θα έχουμε τις δυσκολίες μας, αλλά ξέρεις όπως τώρα δύει ο ήλιος και αύριο θα είναι ξανά ψηλά στον ουρανό, έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους, πέφτουν, αλλά πάντα σηκώνονται».
«Θέλω να με κρατήσεις σφιχτά όσο θα πέφτουμε».
«Θα σε κρατάω, όχι μόνο όταν πέφτουμε, αλλά κι όταν θα σηκωθούμε».

Την πήρα αγκαλιά και της ψιθύρισα στο αυτί «Σ ’αγαπώ, είσαι η αυγή μου και το ηλιοβασίλεμα μου που θέλω να βλέπω για πάντα».

Πάντα ήταν δυναμική γυναίκα, ήξερε να μου λέει τις λέξεις που ήθελα να ακούσω, με έκανε να νιώθω τυχερός που την είχα γνωρίσει. Ήρθε στην ζωή μου έτσι ξαφνικά και γέμισε το κενό που είχα μέσα στην ψυχή μου. Έγινε ο άνθρωπος μου, κατάφερε να ζεστάνει την καρδιά μου με την φωτιά της και θα της είμαι για πάντα ευγνώμων γι’ αυτό.

Ο ήλιος πλέον είχε σβήσει, η μέρα είχε σκοτεινιάσει κι εμείς ήμασταν ακόμα εκεί, ίσως αυτή η στιγμή να κρατήσει όντως για πάντα σκέφτηκα.