Έφυγα από την πόλη που έζησα στιγμές τις οποίες θα κουβαλάω μαζί μου για μια ολόκληρη ζωή. Ήδη μου λείπει, νιώθω ότι άφησα ένα κομμάτι του εαυτού μου εκεί που θα με περιμένει να γυρίσω έστω και για λίγες μέρες σαν περαστικός πλέον.

Η πόλη αυτή μου δίδαξε πολλά, αλλά το πιο σημαντικό που έμαθα είναι πως τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο από τον ίδιο τον χρόνο. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα, τόσο μοναδικά.

Αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα άλλαζα μονάχα τις μέρες που έχανα το ηλιοβασίλεμα στον μόλο. Κάθε ηλιοβασίλεμα και μια ιστορία, αμέτρητες οι φορές που κοίταζα τον ήλιο να χάνεται στον ορίζοντα, αλλά κάθε φορά έμοιαζε με την πρώτη.

Είχε κάτι το ξεχωριστό αυτή η πόλη, κάτι που με τράβαγε να μείνω, αλλά έπρεπε να φύγω κάποια στιγμή. Όσο και να μην ήθελα να το σκέφτομαι, οι μέρες λιγόστευαν και δεν το πίστευα, μέχρι που έμεινε μια τελευταία βαλίτσα σε ένα άδειο σπίτι γεμάτο με αναμνήσεις. Η πόρτα έκλεισε, μαζί της έκλεισαν και τα φοιτητικά μου χρόνια.

Θα τα ξαναπούμε Πάτρα μου..