Η μέρα σήμερα ξεκίνησε με σένα να φεύγεις σιγά σιγά από τα όνειρά μου.
Πέρασε καιρός από τότε που μιλήσαμε, πολλά άλλαξαν στη ζωή μου κι εγώ ήθελα τόσο πολύ να σε είχα δίπλα μου σήμερα, αλλά και κάθε μέρα που περνά.
Δεν ήσουν εκεί όμως, δεν θα είσαι πότε ξανά.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να με ξεχάσεις.
Να ξεχάσεις όλα αυτά που περάσαμε, να γίνω ακόμα ένας περαστικός από τη ζωή σου, ακόμα μια ανάμνηση στο μυαλό σου που σιγά σιγά θα ξεθωριάσει με το χρόνο.
Δύσκολα μπορώ να ξεχάσω έναν άνθρωπο που κάποτε έδινε χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μου, που κάποτε μπορούσε με ένα χαμόγελό του να αλλάξει την διάθεση μου, να με κάνει να ανυπομονώ για την επόμενη μέρα.

Τι να κάνεις τώρα άραγε;
Αναπάντητα ερωτήματα που κάποιες φορές με διαλύουν ψυχικά, με κάνουν να θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι, να νιώθω.
Κάποιες άλλες φορές όμως, σκέφτομαι πως είναι καλύτερα έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, μάθαμε ο ένας τον άλλο τι θα πει αγάπη και μετά τα βήματά μας στην άμμο εξαφανίστηκαν από ένα μεγάλο κύμα.

Μη με ξεχάσεις, το ξέρω πως θα καλύψεις τις αναμνήσεις μας με νέες στιγμές, ξέρω πως θα γνωρίσεις τον έρωτα σε άλλα μάτια, σε άλλη ψυχή, θα αγαπήσεις την καρδιά κάποιου άλλου και θα πάρει αυτός τη θέση μου στη δική σου.
Το μόνο που σου ζητώ είναι να με αφήσεις να ζω στο μυαλό σου, έστω να υπάρχω σαν μια γλυκιά ανάμνηση, κλείδωσε με εκεί και κρύψε τα κλειδιά, ώστε να μην φύγω ποτέ.