Έρχονται και αυτές οι στιγμές που με πνίγει το παράπονο. Ίσως να φταίει που χάνομαι μέσα στις ανάγκες των άλλων σιγά σιγά, χωρίς να έχω και εγώ λίγο εγωισμό πάνω μου όπως όλοι, άλλωστε ο εγωισμός είναι κάτι συχνό στην εποχή μας.

Δεν μου άρεσε ποτέ να χάνω ανθρώπους από δίπλα μου, αλλά καλύτερα να χάνω κάποιο που δεν μου έδειξε ποτέ πως είναι δίπλα μου παρά να χάνω τον ίδιο μου τον εαυτό στην προσπάθεια να δείξω διαφορετικός, κοινωνικός στις στιγμές που νιώθω σαν ξένος ανάμεσα στο πλήθος.

Πιστεύω πως η μοναξιά είναι η καλύτερη συντροφιά που θα μπορούσα να έχω, η μοναξιά δεν θα σε προδώσει ούτε να σε κατακρίνει. Η μοναξιά με βοηθά να ανακαλύπτω περισσότερο τον εαυτό μου, να δουλεύω το μυαλό μου για να εξελίσσομαι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα έκαναν οι άλλοι για μένα. Γιατί να καταπιέζω τα θέλω μου και τα πιστεύω μου για τους άλλους αφού εκείνοι δεν θα το έκαναν για μένα.

Από την άλλη όμως, υπάρχουν οι άνθρωποι που σου δίνουν τόση ζεστασιά με την παρουσία τους, αρκετή ώστε να ζεστάνει την καρδιά σου. Βλέπω ανθρώπους να με θέλουν στη ζωή τους γι’αυτό που είμαι και όχι γι αυτό που τους δίνω, διότι στην τελική όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μια συναλλαγή, είτε δίνεις, είτε παίρνεις.

Σε αυτή την εποχή που ζω βρίσκω ακόμα ανθρώπους που δεν θέλουν περισσότερα από αυτά που εγώ μπορώ να δώσω. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θησαυρός.