Οι αποχωρισμοί είναι πάντα τόσο άδικοι. Φεύγουν τα άτομα που πίστευες πως θα είναι εκεί αλλά τελικά πρέπει να φύγουν να ανοίξουν φτερά σε νέους προορισμούς για την επιτυχία, για να κυνηγήσουν τα όνειρα τους σε νέους ορίζοντες.

Είναι που πιστεύουμε πως είναι πολύ γρήγορα για αποχωρισμούς αλλά ο χρόνος τρέχει και εμείς περπατάμε. Δεν καταλάβουμε την αξία του ανθρώπου μέχρι που μια μέρα μας λέει πως φεύγει, εκεί καταλάβουμε πως όλα τα ξενύχτια που κάναμε για να ξεχάσουμε, όλα τα ποτά που ήπιαμε για να πάνε οι πίκρες κάτω, όλες τις τρέλες που κάναμε για την πλάκα ξαφνικά τελειώνουν.

Δύσκολα μαθαίνεις κάποιο άνθρωπο, αλλά όταν τον μάθεις είναι πιο δύσκολο να τον αφήσεις να φύγει, όχι επειδή δεν θέλεις να κάνει αυτό που ονειρεύεται, αλλά επειδή ξέρεις πως οι στιγμές που ζεις τώρα, θα γίνουν ιστορίες που θα λέγονται στο μέλλον.

Πάντα οι αποχωρισμοί ξεκινούν με ένα ‘Γιατί;’ και καταλήγουν με ένα ‘Έτσι έπρεπε..αντίο’. Ξέρεις πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά από ένα αποχωρισμό σε μια παρέα, θα είναι ανολοκλήρωτη χωρίς εκείνο που έκανε πάντα τα αστεία με ένα χαμόγελο στα χείλη και ας γινόταν πόλεμος στο μυαλό του.

Ακόμα και αν υπάρχουν οι αποχωρισμοί, τίποτα δεν χάνεται σε μια φιλία που υπάρχουν τόσες στιγμές. Θα τα πούμε σύντομα από κοντά αδερφέ μου.